அலிக்கு வந்த வாழ்வு!

என் பெயர் ரவி. வயது 30. கோவையில் ஒரு பெரிய டெக்ஸ்டைல் மில்லில் தலைமை கேஷியர். பிடித்தம் போக மாதம் ரூ. 7000/= சம்பளம். மில்லில் உள் நாட்டு சப்ளை போக எக்ஸ்போர்ட்டும் ஏராளம். வாரம் ஒண்ணுக்கு ரூபாய் பத்து லட்சம் பட்டுவாடா செய்ய வேண்டும். அந்தப் பணத்தை நிர்வகிக்கும் மிகப் பொறுப்பான வேலை என்னுடையது.

என் மனைவி ராஜி, வயது 28. நடந்து போனாலே எல்லோரும் ஒரு முறை திரும்பிப் பார்க்கச் செய்யும் உருவம்.

என்னை பற்றி சொல்லவில்லையே! நான் அலி! சின்ன வயசில் இருந்தே எனக்கு எண்ணம் எல்லாமே பெண்மை பற்றிதான். அதனால் செக்ஸ் கிடையாது என் மனைவியுடன். அதற்கு ஈடாக நான் திருமணமான புதிதில் என் மனைவியை தேனிலவுக்கு சிம்லா, குல்லு மணாலி என்று பத்து நாள் லீவு போட்டுக் கூட்டிப் போனேன். கல்யாணமாகி முதலாண்டு நிறைவு விழாவை ஹோட்டல் ரெஸிடென்சியில் இரண்டு நாள் ரூம் போட்டு கொண்டாடினேன். ஆக என்னைப் பற்றி புரிந்திருப்பீர்கள். என்னுடைய இத்தனை செலவுக்கும் பணம்? திருமணமாகி இந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் என் அவசரத் தேவைகளுக்கு அவ்வப்போது மில் பணத்தை தாராளமாக எடுத்துக் கொள்வேன். ஆடிட் வரும்போது வெளியே ஒரு வாரத்திற்கு மட்டும் என்று அதிகப்படி வட்டிக்கு கடன் வாங்கி, கம்பெனியின் கணக்குப்படி கையிருப்பு ரொக்கத்திற்கு கணக்கு காட்டிவிடுவேன். பின் ஆடிட் முடிந்ததும் மீண்டும் கம்பெனியில் எடுத்து வெளிக்கடனை வட்டியுடன் அடைத்து விடுவேன். கந்து வட்டி, மீட்டர் வட்டி கொடுக்கும் நபர்கள் எல்லாம் எனக்கு பரிச்சயம்.

பல நாள் திருடன் ஒரு நாள் மாட்டினேன்.

“ஏங்க ஒங்க முதலாளியப் பாத்து விபரத்தைச் சொல்லி உதவி கேட்கலாமே?” என்றவளிடம்

“வேண்டாம் வேண்டாம், என்மீது அவ்வளவு நம்பிக்கை வைத்திருக்கிறார். அதையும் கெடுத்துக் கொண்டு கேஷியர் வேலையையும் விட வேண்டியிருக்கும்”

பேசிக்கொண்டு இருக்கும்போது கதவு தட்டப்பட்டது. திறந்தேன். ஒரு கணம் நெஞ்சே நின்றது. சூரியண்ணனின் தம்பி வேலு நின்றிருந்தான். அவன் உதடுகளில் புன்னகை, ஆனால் கண்களில் ஒரு குரூரம். ஒரு இரையை வளைக்க இருக்கும் மிருகம் போலத் தெரிந்தான். “என்ன கேஷியர் சார், பணம் வரலன்னு சொன்னாங்க. அண்ணனுக்கு ஒரு தகவலும் நீங்க சொல்லலயாமே?. ஆனா ஊர் பூரா நம்மா பசங்ககிட்ட பணம் கேட்டு அலஞ்சதா சொன்னாங்க. பொரட்டீட்டீங்களா பணத்த? சட்னு குடுத்து பைசல் பண்ணுங்க. இன்னும் நாலுஇ இடம் போவணும்”

அவன் கண்களில், குரலில் விஷமம் தெரிந்தது.

“இல்லே.? நான் சொல்லவே தயங்கினேன்.

“அதான் தெரியுமே ராசா, ஒன்னாண்ட ஒண்ணும் இல்லேண்ணு. பணமும் இல்லை, சொத்தும் இல்லை, மில்லிலும் எடுக்க முடியாது, என்ன சார் செய்யப் போறே?”

“ஒரு ரெண்டு நாள் பொறுத்தா.?”

“பொறுத்தா? பட்டையா நாமம் போட்டுட்டு ஓடிடுவியாக்கும்?? நக்கலாகக் கேட்டான்.

“இல்ல எப்பிடியாவது. . “

“அதான் கண்ணு, எப்பிடித் தருவே சொல்லு. “

திகைத்தேன். நெஞ்சு அடைத்தது. கண்கலங்கியது. என் நிலையைப் பார்த்து யாராயிருந்தாலும் இரக்கப் படுவார்கள். வேலுவை கெஞ்சுவது போல் பார்த்தேன். ஆனால் அவன் கண்களில் இரக்கம் தெரியவில்லை. திடீரென்று என் சட்டையை கொத்தாகப் பிடித்தான்.

“என்னா ஒரு தெனாவட்டு”

அவன் வலுது கை முஷ்டியாகி என் முகத்தைத் தாக்கியது. என் உதடு கிழிந்து ரத்தம் கொட்டியது.

“அய்யய்யோ. என்னாங்க?, என்று பதறியபடி என்னைத் தாங்கினாள் என் மனைவி ராஜி.

“இருப்பா, இருப்பா, அடிக்காதே. அடிக்காதே. ஒனக்கு பணம் தானே வேணும்? இந்தா வச்சுக்க? என்றபடி, வளையல்கள், கழுத்தில் காதில் கிடந்ததை வேகமாக கழட்டி மொத்தமாக அவனிடம் நீட்டினாள்.

ராஜி இருப்பதையே வேலு அப்போது தான் கவனித்திருக்க வேண்டும். வேலுவின் கை அவனையறியாமல் நீண்டது. நகைகளை ராஜியிடமிருந்து வாங்கிக் கொண்டான். அவன் கண்கள் என் ராஜியின் முகத்தில் லயித்தது. அவன் கண்களில் ஒரு ஆச்சர்யம். அவன் கண்கள் என் மனைவியின் உடலில் அப்படியே கழுத்து, மார்பு, இடுப்பு என்று இறங்குவது தெரிந்தது. அவன் கண்களில் இப்போது ஒரு ஆர்வம். அவன் புருவத்தை நெறித்து அவளின் முலைகளின் அழகை உற்றுப் பார்ப்பது தெரிந்தது. அவன் கண்களில் ஒரு வெறி தாண்டவமாடியது.

“சாரி. . சரி. . . சரிம்மா? வேலுவின் நாக்கு தடுமாறியது.

“இப்போ இந்த நகையை கொண்டு போறேன். ஆனா இது வட்டிக்கே சரியாப் போவும். அசலை எப்படி குடுப்பாரு ஓம் புருஷன்?? வேலு அவள் கண்களைப் பார்த்தே பேசினான்.

“இல்லேப்பா, நாங்க ஏமாத்த மாட்டோம், ஏதோ போறாத வேளை. நாளைக்கு எப்படியும் பணத்த குடுத்துருவோம், நீ போப்பா? என் மனைவி கெஞ்சினாள்.

“அப்படி இல்லேம்மா. நா வந்தது உன் புருஷனை அடிச்சி எங்க எடத்துக்கு கொண்டு போவத்தான். ஆனா நீ சொல்றதாலயும், ஏதோ நகையைத் தந்ததாலும், விடறேன். நாளைக்கு நா வரும்போது ஒண்ணும் தராம வெறுங்கையக் காட்னா, நா என் புத்தியக் காட்ட வேண்டி வரும்? எச்சரிக்கையுடன் விரலை ஆட்டிக் காட்டினான் வேலு.

“எங்கயாவது வெளியூரு போயிடலாம்னு தப்புக் கணக்கு போடாதீங்க. இந்த தெருவைக்கூட ஒங்களால தாண்ட முடியாது. போலீஸ்ல வேணா சொல்லிப் பாருங்க?. எக்காளமாகச் சிரித்தான். சரேலென வெளியேறினான். நான் உடைந்து போய் அழ ஆரம்பித்தேன். என் மனைவியின் திடமான வார்த்தை என்னை உசுப்பியது.

“எந்திரிங்க, இன்னும் ஒண்ணும் கெட்டுப் போகலை. என் அப்பாவுக்கு போன் போடுங்க. அவரிடம் உதவி கேக்கலாம். “

“இது ஏன் எனக்கு தோணவில்லை?”

அவசரமாக போனைச் சுழற்றினேன். நான் இருந்த மனநிலையில் மூன்று தடவை தப்பான நம்பரைச் சுற்றி விட்டு பிறகு தான் சரியான நம்பரைப் பிடித்தேன். என் மனைவியின் தம்பி எடுத்தான். கல்லூரியில் படிப்பவன். அப்பா ஊரில் இல்லை, ஆர்டர் எடுக்க வட இந்தியா நேற்றுத்தான் புறப்பட்டுப் போனார் என்றான். எல்லாம் சேர்ந்து எனக்கு எதிராக சதி செய்வதாக தோன்றியது. போகும் வழி தெரியாமல் அசதியில் படுத்து உறங்கினேன். இடையிடையே திடுக்கிட்டு விழித்த போதெல்லாம் என் ராஜி என் அருகில் இருந்து என் முதுகில் தட்டித் தூங்கச் செய்தாள். காலையில் எழுந்தவுடன் என்னிடம் ஒரு தெளிவு.

சரி ஆனது ஆகி விட்டது. பணம் கொடுக்க முடியவில்லை. அவர்களால் என்ன செய்ய முடியும்? தலைக்கு மேல் போய்விட்டது. இனி என்ன வேண்டுமானாலும் செய்து கொள்ளட்டும். பாதுகாப்பு கேட்டு போலீசுக்கு போக முடியாது. போனால் எப்படியும் நான் கையாடல் செய்தது மில் சேர்மனுக்கு தெரியவரும். என்ன ஆனாலும் அப்படி ஒரு நிலை வரக்கூடாது. மாலை வரை ஒருவரும் வரவில்லை. சற்று நிம்மதி. காலையிலிருந்து ராஜி என்னிடம் சரிவர பேசவில்லை. அவள் முகத்தில் தீர்க்கமான ஏதோ யோசனை. தற்கொலை போல ஏதாவது விபரீதமான முடிவு எடுத்து விட்டாளோ என்று பயந்தேன். மாலையில் அவள் முகத்தில் சாந்தம் தெரிந்தது. சூழ்நிலைகளால் இடிந்து போயிருந்த எனக்கு அவளுடைய மலர்ந்த முகம் ஆறுதல் அளித்தது.

“என்ன ராஜி? அவன் பணம் கேட்டு வந்தால் என்ன செய்வது?”

“இல்லேங்க, நடப்பது நடக்கும். வீணா ஏன் இப்பவே போட்டு குழம்பிக்கணும்?? என்று ஆறுதல் அளித்தாள்.

மாலை மணி ஏழு. கதவு தடதடவென்று தட்டப் பட்டது. என் மூச்சு நின்றது. கதவைத் திறந்தவுடன் வேலு உள்ளே வந்தான். நேரே என்னிடம் வந்தவன், கையை நீட்டி?பணம்?? என்றான். நான் திகிலுடன் விழித்தேன்.

“ம்ம். வேற வழியில்ல. ஒங்களுக்கெல்லாம் உயிர் மேல பயம் வந்தாத் தான் பணத்த தருவீங்க? என்றபடி கையை உயரே தூக்கி, தன் சட்டையின் பின்புறமிருந்து ஒரு கனத்த உருட்டுக் கட்டையை உருவினான். சிறிய சைஸ் பேஸ்பால் பேட் மாதிரி இருந்தது அந்தக் குண்டாந்தடி.

“இன்னிக்கு ஒரு கால் மட்டும். நாளைக்கும் பணம் தரலேன்னா, அடுத்த கால். ஆனா அதுக்குள்ளாற பணம் வந்துடும். ஒனக்கு பயம் வந்தாத்தான் பணம் வரும்? என்றபடி குண்டாந்தடியை உயர்த்தினான்.

“இருப்பா. அவரை அடிக்காதே. உன் பணம் நாளை இந்நேரம் கொடுத்தர்ரோம். அதுக்கு நான் பொறுப்பு? என்றாள் ராஜி.

“இந்த பிலிம் காட்ற வேலைலாம் வேண்டாம்மா. நா ஒங்க முகத்துக்காகக்கூட விட முடியாது. பணம் ஏதாவது தாங்க. இல்லே ஒன் புருஷன் ஒரு கால் இப்போ முறிஞ்சிடும்?.

“இப்போ இல்லையேப்பா, நா சொன்னாக் கேளு. நாளை கண்டிப்பா தந்துர்ரோம்”

“இல்லேம்மா. என் அண்ணனப் பத்தி ஒங்களுக்கு தெரியாது. இந்தத் தொழில்ல பாவம் புண்ணியம் பாத்தா நாங்க ஊத்தி மூடிக்க வேண்டியது தான். உள்ளாற போயிடுங்கம்மா. நா ஒங்க புருஷன அடிக்கிறதப் பாத்தா நீங்க தாங்க மாட்டீங்க. ஏதாவது தந்தீங்கன்னா அண்ணனாண்ட சொல்லி நாள வறைக்கும் டயம் வாங்கலாம். இல்லேன்னா ஒண்ணும் முடியாது? தடியை ஓங்கினான்.

என் மனைவி ராஜி அப்போது செய்த காரியம் என்னைத் திகைக்க வைத்தது. எனக்கும் வேலுவுக்கும் நடுவில் வந்தவள், வேலுவின் திண்மையான கையைப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

“எனக்காக இன்னிக்கு ஏன் புருஷனை ஒண்ணும் செய்யாதப்பா. நாளைக்குள்ள எப்படியும் நா தந்துருவேன். இன்னி ஒரு நா விட்டுடுப்பா? என்றவள் வேலுவின் கையை தன் மார்பில் சேர்த்துப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

வேலு ஒரு கணம் தடுமாறி விட்டான். அவன் இடது கை என் மனைவி ராஜியின் மெத்தென்ற முலை மேல். வலது கையிலிருந்த தடியை கீழே நழுவ விட்டான்.